tan doğan atmasam rûhumu sokağa, o ve ben el el ele ölecektik. hiç değilse park var dışarıda, boş da olsa salıncak, kaydırak ve güz. bir düşen yaprak bile aklımı alıp götürürdü nasılsa. ya da çıplak dala, dalın konardım ucuna kuş gibi. bulut da fenâ sayılmaz onunla çekip gitmek için cehennemin dibine, diye başlayacaktım ki öyküye, sıkıldım! dur dur … demans okumayı sürdür