Demet Cengiz “Siz yazdıkları hüzünlü kendi neşeli birisiniz” demişti yirmilerinin başındaki okurum. Kısacık bir söyleşinin üzerine iddianamesini hemencecik yazmıştı. Haklıydı da. Zamanımız olsa ve sürekli kendinden ve bilhassa ilginçliklerinden bahseden insanlara dönüşmeyeceğimi bilsem daha ne yaman çelişkiler taşıdığımı anlatırdım. Hüznüm -ve hatta başkalarının kederleri- yıkar beni. Yıkımım gizli saklı olsa da pek majestiktir. Kendimi kandıracağım … HÜZÜNLE YIKIM, NEŞEYLE İNŞA okumayı sürdür