Hemân aglayı geldüm ‘âleme aglayı gitdüm benSan ol nîlûferüm kim suda bitdüm suda yitdüm benRehâyî Yıllar vardı ki bir meyhanede tek başıma iki tek atmamıştım. Belki bu hasretin beni yönlendirmesi belki de işsizlikten, bilmiyorum. Ayaklarım beni, kazananların çok yolunun düşmediği o yere götürdü. Sigara dumanının havayı sis bulutu gibi kapladığı, oksijen yerine burnu sızlatan kesif anason kokusunun gezindiği o izbe meyhaneye girdiğimde çok insan yoktu. Şansıma cam kenarı da boştu ki arada bir yağmurun kaldırımlara düşüşünü, arada bir de kaybeden insanların manzarasını izleyebilecektim. Hevesle, yaşlılıktan sebep, tüm … ÖYKÜ: Nilüfer okumayı sürdür