Kimse ‘hayat’ı isteyerek seçmedi. Hayatını, anne-babasını, ülkesini, dilini, dinini, tenini, zekâsını, ruhunu seçemedi; bir soran da olmadı. Sorulsaydı, bu da bir başka belirleme olacaktı zaten. Özgür iradesiyle iç-dış yapısını oluşturamadı, kişiliğinin tohumunu atamadı, özünün cevherini şekillendiremedi, “kendi”ni yaratamadı kimse; hiç kimse. Baştan bir kaybedişti bu. Yenik başlanılan ve yenik bitirilen bir oyun. Satranç gibi: ‘Kale’ dört yöne düz … Parmenides ya da Tanrıçanın ‘Bir’icik Oğlu okumayı sürdür