BETÜL KOÇAK Trene bindiğinde pencere camına yaslanan alnında toz ve ter karışımı bir tabaka oluşmuştu. Dışarıda uçsuz bucaksız bozkır… Alnındaki tozları düşündü o an. Sonra dışarıdaki rüzgârda savrulan tozları… O da bir toz zerresi gibi savrulsaydı ve ufukta kaybolup gitseydi. “Ufuk” dedi içinden. Ne kadar da umutlu bir sözcüktü. Sanki aydınlık barındırıyordu. Kırıklarından sızan aydınlık gibi… Cebinden … Toz Zerreleri okumayı sürdür