İda’nın Gözcüsü

BETÜL ÇAKIROĞLU

Gerçekleri hikayelerle öğreniriz. Hayat yolunda karşılaştıklarımızla nasıl baş edeceğimize ise kendimiz karar veririz. 

“Kainattaki en büyük gücün DOĞA olduğunu unutanlara.” 
Yazarın girişteki bu ithafını alıp cebimize koyduktan sonra okumaya başlıyoruz.

“Arden, nefes nefese koşuyordu. Alnından akıp giden gözlerini yakan terini silmek için bile yavaşlayamazdı. Vakit yoktu.” 
Bu olayla başlıyor kitap ve yüz yıl sonra diğer bölümde, bizim gibi olmayan bir diyarda buluyoruz kendimizi. Altı farklı görev ve bu görevlere atanmış insanlar. Yetiştiriciler, Koruyucular, Toplayıcılar, Taşıyıcılar, Besleyiciler ve Gözcüler. 

Kahramanımız bir gözcü. Adı: Doğa. 

Masalsı dili sizi bu dünyadan kopardığı kadar insanlığı sorgulamaya da itiyor ve bu masalsı evren gerçek dünya ile kesiştiğinde işte orada olanlarla hikâye devam ediyor.

Bu masalsı dili yakalayan bölümlerin içinde bir sayfa olarak konumlandırılmış resimlerin büyüsü adeta doğa kokmasında. 

Doğa sezgilerine güvenmeli mi?

Baştaki olay nereye bağlanacak? 

Zer bir mucize mi, yoksa felaket mi?

Halis gerçekten halis mi?

Kaz Dağları kokan bu kitabı kafamda bu sorularla okudum. Bana daha güçlü olabilirim diye düşündüren bir kitaptı. Teması doğa sevgisini incelikle işlemiş.

Yunan Mitolojisinde Sfenks’in Kral Oidipus’a sunduğu klasik bilmece gibi burada da İda sorar bilmecelerini. Bileceğini sanan yanılır mı? Okuyup göreceksiniz. Son bir soru soralım o zama: Doğayı korumak için mücadele etmeye var mısınız?

“Doğadasın, tabiat ananın kucağında

Kıymet ver, var olana

Toprak, güneş, su, bulut yanında

Bir tek onlar götürür seni yarına…”

Bir soru daha, “Yaşamın kaynağı nedir sizce?”

Kitabın Künyesi:

İda’nın Gözcüsü

Yazan: Esra Yazdıç Demir

Resimleyen: Beste Örge Sağlam

Yayınevi: Yakın Kitabevi Yayınları