Duygu Görücü
Terk edilmiş eve girdi. Her yerde toz kaplı eşyalar vardı. Sahipleri öylece bırakıp gitmiş ve zamanı dondurmuşlardı. Yavaş adımlarla gezdi aralarında. Bir tarih yatıyordu burada ya da yenilmişlik. Koltuklar eski zamana ait duruyordu. En son babaannesinin evinde görmüştü. Sahipleri de o zamanda yaşamıştı, kim bilir?
Bir insan neden evini bırakıp giderdi? Tek çöp bile almadan üstelik. Yenilik yapıp, yeniden başlamak için mi?
Kendisini düşündü. Hiç bırakıp gitmemişti. Ne evini, ne yurdunu. Severdi sabit kalmayı. Değişikliklere alışık değildi. Yadırgardı oldum olası. Yurtdışına gitmeyi bırak, zorunda kalmadıkça olduğu mahalleden bile çıkmazdı. Alışkanlıkları, ezberi bozmak ona göre değildi. Belki de o yüzden değişik gelmişti buranın terk edilmişliği. Yavaşça oturdu tozlu koltuğa. İçine çekti evin yalnızlık kokan havasını. Gözlerini kapattı.
Koşuşturan, bağıran çocuklar. “Yemek hazır,” diyen bir ses ve adımların çıkardığı telaşlı sesler. Her kafadan bir ses. Bir yandan çalan müziğin sesi, televizyondan gelen haberlerin sesini bastırıyordu. Kimse kapatmıyordu ne müziği, ne televizyonu. “Ben ondan önce uzattım tabağımı,” diyen bir çok küçük ses. Bir erkeğin kahkaha sesi. “Tamam, hepinize yetecek kadar var,” diyen kadın sesi.
Gülüşmeler, şakalaşmalar. Seslerin devamında ortama eşlik eden çatal, kaşık sesleri. Arada yükselen müzik sesi. Çalan şarkıya eşlik eden bir kız sesi.
Diğer yandan onunla dalga geçen küçük sesler. “Önce ben bitirdim,” diye bağıran bir ses. Alkışlama sesleri. Gülüşmeler. Sofranın toplanması. Mutfağa gidip gelen adımlar. Müziğin kapatılıp, televizyonun sesinin devam etmesi. Bir çizgi film sesi. Gülüşen çocuklar.
Gözlerini açtı. Tozlu eşyaların arasındaydı. Biraz önceki sesler gitmişti. Yine terk edilmişlik sarmıştı etrafı. Oturduğu koltuktan dışarıya baktı. Sokak sessizdi. Kalktı. Evin sakinliğini bozmadan yavaş adımlarla kapıdan çıktı. Dönüp yeniden eve baktı. Yüzünde tatlı bir tebessüm belirdi. Önündeki yola baktı ve arabaların sesleri ile dolu yola doğru yürüdü.
Duygu Görücü, Balıkesir’de doğdu. İlk ve orta öğrenimini Balıkesir’de, liseyi yatılı olarak İzmir’de Maliye Okulu’nda okudu. 1996 yılında başladığı memuriyet hayatı devam ederken, öğrendiği günden bu yana okumayı, ortaokuldan bu yana da yazmayı seviyor. İki kolektif kitapta öyküleriyle yer aldı. Halen kızı ve kedisiyle Balıkesir’de yaşıyor ve yazmaya devam ediyor.
