SuareMag Ekim

KÖKTEN TAŞINIYORUZ LTD. ŞTİ. 

Gerçeği ritimden değil, aksaklıktan alıyorum: vuruş şaştığında açılan ince aralıktan. Kalmak bir feragatname, gitmek bir emanet fişi gibi. İkisinde de imza bende, tarih mürekkepten ağır. İsim bulamadığım duygu kırık bir kupanın altınla lehimlenmiş çatlağında.  

BELOVED: BİR İZ, BİR HAYALET

Kökler bellekte bir yara; göçler ise yürekte sürgün. Aklımda Judith Butler ve sorular: Kimlerin hayatları hayat, kimlerin ölümleri ölüm sayılır? Hangi hayat yaşanmaya değer, hangi ölüm yas tutmaya?

TUBA AĞACI’NIN GÖLGESİNDE GÖĞE KÖK SALAN BELLEK

Belki de insanın kendisi küçük bir Tuba Ağacı’dır. Kökleri göğe uzanır; atalarının, geçmişin, belleğin izleri oradadır. Dallarıysa yeryüzüne yayılır; her göç, her deneyim, her iz bırakma çabası bu dalları şekillendirir.

AY IŞIĞINI PAKETLEMEK

“Adına imzalı…” Adı? Ne kadar da mühimdi adı? Mühim miydi gerçekten bu kadar? Bir ömrü kolilere sığıştırıp gidecek kadar mühim miydi? Ya da bir anda çekip gitme kararı alacak kadar? Ya da bir kez daha gitmeyi göze alabilecek kadar…

KİMSESİZ

Bu eve ilk geldiği günü düşündü. Mutlu olmuş muydu? Mutluluğun ne demek olduğunu bile kavrayamamış, şimdi avuçlarından kayıp giden hayatının arkasından bakıyordu.

GECE ÇÖKMÜŞ ÜZERİMİZE

Yalnızlığımıza çekildiğimizden beri tek başına aldığı kararlara karşı çıkamıyorum. Bu sefer önünde duracağım, beni kimsesizliğe mahkûm etmesine izin vermeyeceğim. 

TAPROOT

Dimdiktir zeytin ağacı. Taproot’u, başka bir deyişle, ana kökü güçlüdür. İnsanın da taproot’u vardır. O dik ana kök, bilinçaltıdır. İç dünyasının en derin, sabit ve besleyici kısmıdır.

CÜZDAN

Kim bilir belki de sevmiştir beni, bana hiç söylemese bile. Misafir işçi olarak gittiği gurbet eline, ondan ayrı kalmaya dayanamayıp karnım burnumda günler geceler süren pis kokulu tren yolculuğuna katlandım diye.

İNSANLAR SİZİ BİR ŞİİRLE TANIŞTIRMAK İÇİN VARDIR

Bir akşam üzeri ölü şairleri uyandıran bir ses duyuldu. Toprak hareketlendi. Bir şair yüz yıllık meşenin köklerinin arasından, ağaçla kucaklaştığı yerden çıkıyordu yüzeye. Başka bir şair silüetleri bozan bir gökdelenin temelinin altından sızıyordu yukarı doğru.

SERİN MAVİ

“Hem korkup hem nasıl mutlu olunur? Hem bu kadar çabalayıp hem nasıl bu kadar çaresiz olunur? Hiç görmediğin bir renge nasıl aşık olunur?” Bağıra bağıra bunları soruyorum yeni evrenime.

BÜYÜMENİN KIYISINDA: BRÜTÜS’ÜN GÖÇÜ

Bir an önce büyümesini diledim, sekiz yaşındaki aklımla. Tabii ki aradaki sekiz yıllık farkın aslında hiçbir zaman kapanmayacağını hesap edemedim. Yaşım gereği benim dünyamda zaman, birlikte geçirilen anlarla ölçülüyordu. 

BUĞU – SESSİZ GÖÇ

Sessizce taşınan hayatlarla kesişiyor yolum. Bavullara eşyalar sığdırılmış fakat asıl yük gözlerde taşınmış. Gözlerinde buğu, derinlerde gömülü çocukluklarını saklamış büyükanneler, büyükbabalarla karşılaşıyorum.

SÖZCÜK LİMANI

Kökler sessizdir; göç ise sabırlıdır. Her sözcük bir yolculuk yapar; her cümle bir ev inşa eder. İlk harf, yeni bir paragrafın temeli. Bir kelime, taşınacak eşyayı taşır gibi anlamları da taşır. Cümle de yeni bir odaya açılan kapı.

ERGUVAN’IN TONU

Gözlerinin hasretle aradığı; Erguvan’ın o tonu, artık çok uzaklardayken, ruhunda yaşattığı İstanbul’da; yıllarca elinde gitarasıyla dolaşıp durmuştu. Kazancidis’in nameleriyle turlamıştı ada sokaklarını.

AİT OLMAK YA DA OLMAMAK

Yabani çilekler gibi uzanır tedirgin kolları göçenin. Kökleri; Aslında, hüznünde, ruhunda saklanırken göz göz konar yeni yepyeni yerlere. İçinde barındırdığı zenginliği sunarak ora halkının suyuna, ekmeğine, ortak olur…

AYRIK OTU

Ayrık otusun hiçbir yere
Kimseye ait olmayan
Kökünden koparılıp atılacak
Kanatılacak ruhun

DELİCE; MİRAS

Ben bir ağaç değil, onların ortak hatırasıyım. Köklerim söküldüyse, onların da kökleri sökülmüştü. Toprağım kaybolduysa, onların da memleketi kaybolmuştu. Biz aynı yolun yolcusu, aynı göçün tanığıydık.

BAKTIĞIN BEN, GÖRDÜĞÜN SEN

İki kutup arasında ne kadar hızlı hareket ediyordu. Nefret ve aşk bu kadar hızlı yer değiştirebilir miydi? Onu bilmiyordu. Nefret duygusu proglanmamıştı onda. Öfkesini kontrol edebiliyordu. …Peki aşk? Onu kontrol edemiyordu?

GİTTİM, DÖNEMİYORUM

Biliyorum ki yol nereye giderse insan da oraya gidiyor. Şairin dediği gibi, bir ağaç gibi dimdik ve hür olsun oğlum. Tek dileğim bu hayattan. Tek bu… Ah babam. Beni anlar mısın? Hoş görür müsün? Oğlunun oğluna, oğlum der misin? 

SPİNOZA’NIN TANRISI

Bırak kendini boşluğun şefkatine. Çırp kanatlarını umarsızca! Unutma ki geçmişin kulaç atmalarının kefaretini, şimdi de kanat çırpışların ödeyecek! Yoksa, boşluk inancını emerek yok edecek her şeyi; onu doldur kendinle! 

KÖKLERİN FISILTISI, GÖÇLERİN YANKISI: AYASOFYA’NIN TANIKLIĞINDA

Şehirler değişiyor, insanlar değişiyor ama bazı duygular sabit kalıyordu. Karmanın gizli elleri, hep aynı hikâyeyi farklı yüzlerle yeniden yazdırıyordu. “Bu déjà vu değil,” diyordu iç sesi, “bu geçmişin tekrarı…”

İKİNCİ GÖÇ

O evlâtlar ise her durumda, vakti gelince bir dedektif gibi gerçeğini yani merak ettiği köklerinin izine düşer. Çünkü gerçek devasa boyuttadır, korkutur ama onu yok sayamaz.

DENİZANASI

Trende miyim? Hışırdayan yaprakların kulağımdaki fısıltısı. Taş, soğuk, makas. Hayır ip! İp değil. Daha kalın. Urgan! Adının yazılı olduğu taş yanımda. Tarihler önemsiz. Taşın soğuğu avucumda.

MAVİ KAPI

Bize ait olan yerlerimizden edilmiş, başka yerleşim yerine doğru gidiyorduk. Sebebini anlamadığım bir şeydi bu. Neden doğup büyüdüğümüz, geçmişimizin olduğu yeri terk ediyorduk?

MİLLETİN EFENDİLERİ

John Steinbeck, Gazap Üzümleri’nde insanın mecbur olduğu yere yabancılaşmasını şöyle anlatır. “Kişiler yetiştirmediklerini yediler; yedikleri ekmekle hiçbir ilişkileri yoktu…” 

NANAÇKİMİ, ANNECİĞİM

Çocukken soru işaretleriyle dolu, meraklar içindeki kafam sürekli karışırdı. Şaşkınlıkla hem anne tarafıma hem de baba tarafıma bakardım. Ben kimdim, nereliydim, nereye aittim? Sorduklarında ne cevap vermeliydim?

‘BEN’SİZ BİR BEN

Ne bambaşka bir dünyayı keşfetti ne de bambaşka insanlarla gülümsedi. İnsanların maskeleri değişti sadece. Amca, baba oldu; kuzen, eş. Doğduğu yerde, ait oldukları ile büyüdü, köklendi, soldu.

BURASI EVİM

Yürüdüler, yürüdüler. Geçtikleri yollar üzerinde gördükleri çiçekleri kökleriyle söküp cebine atanlar, bazılarının tohumunu, bazılarının soğanını saklayanlarla yürüyüşleri devam ediyordu. Her adım söküm gibiydi. Kimileri de cebine toprak, taş dolduruyordu. 

ELYSIUM: NEREYE GÖÇERSEN GÖÇ, KÖKLERİNDEN KURTULAMAZSIN

Tarih boyunca insanlar hep göçmüş; kimi zaman felaketten kaçmış, kimi zaman daha iyi bir hayat için yola çıkmış. Elysium bunu 22. yüzyılın göğüne taşımış. Saklı Cennet!..

ASLINDA HERKES KÖKLERİYLE KENDİNE GÖÇMEN

İnsan geçmişinden beslendiği kadar onunla mücadele de eder. Bazen koruyucu bir kalkan olur bu bağlar, bazen görünmeyen zincirlere dönüşür.

BEYAZ KULE’YE VEDA

Ama beni mazur görün. Ben sandık olmak için gövdesinden sökülüp çıkartılmış basit bir ceviz parçasıyım. Bildiklerim kendi yaşadıklarımdan ibaret.

NEW YORK: GÖÇMENLERİN ŞEHRİNDE GÖÇÜN İZLERİ

New York, “Amerikan Rüyası”nın en çok sınandığı ve en çok sorgulandığı şehir.Times Square’in neon ışıkları, Queens’in çok dilli sokak tabelaları, Brooklyn’in kültürel mozaiği ve daha bir sürü detayda göçün izleri…