SuareMag Aralık

KÖPÜĞÜN HAFIZASI 

Dışarıdan bakınca buna “Hayat!” diyorlar, “Yoğunluk!” diyorlar, “Zaman böyle,” diyorlar. Oysa ben, en çok kendi içimdeki tekrarları fark ediyorum: Aynı tip insanlara tutunmam, aynı yerlerde incinmem, aynı kelimelerde takılıp kalmam boşuna değil.

EBEDİ YABANCI, EDEBİ YALNIZ

Her insan bir iz bırakır giderken… Onun bıraktığı iz; çocukluk hayallerinin bir gün mutlaka gerçekleşeceğine bizi inandırmasıdır. Artık biliyoruz ki mümkündür; bir leğen sudan geçerek okyanusa yürümek… 

HİÇLİĞE ÇARPAN DUVAR

Yaşamla ölüm, inançla inkâr, suyla taş, varlıkla hiçlik arasında bir çizgide yürüyordum. Belki de gerçek buydu: kendinden kaçarken kendine çarpmak. İnsan, bir duvar kadar suskun ve bir dalga kadar yorgun.

YARA

Her dalga duvara değdiğinde biraz daha anlatır insanı… Ve bazen, en derin izler kimse duymadan, kimse görmeden açılır. Bazı yazlar bitmez. Bazı anneler gitse de suskunlukları kalır. Bazı çocuklar ise yıllar sonra bile o fısıltının içinden çıkamaz.

GEMUET

Bu gökkuşağı halkasını tamamlarken anlıyorum; ışık bükülür, şehir bükülür, Gemüt bükülür. Bükülen parçalamıyor, nazikçe yeni bir yol sunuyor. Her renk, sessiz kalmış duyguları usulca hatırlatabiliyor, içimizdeki görünmez duvarları inceltiyor.

ÇALKANTI

Mavi suya yaklaştıkça bir serinlik hâkim olmaya başladı. Duvarların bazısı gök mavisi, bazısı buz mavisiydi. Burada ferahlık ile dinginlik ve serinkanlılık hissetti. Dalgalar duvarlara çarptığında “Sakin,” diye bir ses duyuldu. Sonraki dalgada “Yoluna girer,” diye bir ses duydu.

İHANET

Kapıda dizilip babamı karşılarken hepimizin tek odaklandığı şey, içeriye nasıl gireceği olurdu. Ciddi ama karamsar mı, suskun ama öfkeli mi, suratsız ama bitkin mi… Ortakları, dostları gene ihanet etmişler miydi? Paramız var mıydı yok muydu?

DUVARI AŞAN DALGA

Bir keresinde, dalgayı durdurmak için duvarı boyamaya çalıştı. Boya tutmadı. Bir başka sefer, duvara kulaklarını tıkadı; ama ses içerden geliyordu. Zamanla duvarların mı çoğaldığını, yoksa kendisinin mi küçüldüğünü anlayamaz hale geldi.

GECE PERDESİ

Çavdar tarlalarının verimli mahsulleri toplanırken, arda kalan buğday taneleriyiz biz. Havada salınarak düştük buraya; günlerce, aylarca, yıllarca, çağları aşarak bulduk köklerimizi salacağımız yeri.

GEÇİRGENLİĞİN SESSİZLİĞİ

Birçok geçmiş, zihnimden akıp gidiyor. İsyan, dalgaların geçilmez hali. Oysa, Nuh’un gemisi, dalgaların geçilebilinir kılınması… Yunus Peygamber’in fırtınadan kurtulup denizden dirilişi, aslında yeniden doğuşu… Odysseus’un dalgalarla sınavı, fırtına labirentindeki savaşları, direnci…

İÇERİDE

Sevda lümpenliktir demiş birisi, hay beynine senin… Sevda hayattır, var olmaktır, insancadır, seninle olmak dünyaya bedeldir. Bunu nasıl anlasınlar ki delişmen kuşum, yüreğinde sevgiyi barındırmaktan korkanlar?

KÖR HOROZ

Yalnızca, ruhunun derinliklerine işlemiş o şarkıyı dinlemek istedi: “Gallo Ciego.”
Anlamını uzun süre bilmemeyi seçmişti, çünkü bazen kelimeler büyüyü bozar.
Gözlerini kapadı, dalgalar gibi yükselen hayallere bıraktı kendini.

İMDAT BEN ÖLDÜM MÜ?

Bir şey batıyor böğrüme, çivi mi o? Birisi mi var orada? Allahım gözlerimi kapatsam gider mi ki?  Elindeki ne öyle? Gelme üstüme diyorum gelme! Kıpırdayamam, kıpırdamıyorum ki… Zaten bacağım çatlak, kafam çatlak. Gelme kıştt kıştt, git git ben ölüyüm!

KUM BÖCEKLERİ

Çocukken çok uzaktan görebildiğim, sadece fotoğraflarından tanıdığım, korkusuz bildiğim ama özünde yalnız, yurtsuz, kokusuz adam. Kayalara basan ayak tabanlarına radyonun anlamsız cızırtıları eşlik ediyor. Ayakları çıplak. Kesiklerinden koyu renk kanı sızıyor.

O UĞULTUYLA YAŞAMAK

Dalgadan duvara, duvardan dalgaya; akış değil, salınım. Bir çözülme, bir toparlanma. Bu salınım, ölümün (duvarın) kesinliği ile çözülüşün (dalganın) belirsizliği arasında nefes alıp verirken, kişiyi yalın gerçeğe, yani yaşamanın huzursuzluğuna yaklaştırır.

PİYANGO

Tenindeki benler sayısızdı. Duruşu, eğikliğin tiyatral ifadesi gibiydi. Bu kadar para ve yetmiş sekiz yaş. Yaşamın espri anlayışı muhteşemdi. İşte bu anların bir kokusu vardı; zamansızlık kokusu… Bunu daha önce defalarca duyumsamıştı.

TÜM RÜSTEMLER

Annemin düşleri delik tabanından düşüp kaybolmuştu. Babam damlıyordu rugan derisinin üstünden. Tüm bunlar harap sinemanın yırtık perdesinde oynuyordu. Hiç vizyona girmemiş filmler oynatırdı açık sinema, kendi hayatlarını perdede görürdü, kanlı çeşmenin sakinleri.

QUASİMODO

Klişeye kaçar korkusuyla köy öyküsü yazmak istemiyor. Tarla, bağ, bahçe demeden nasıl anlatacak? Yaşar Kemal’de bitmeliydi köyü anlatan öyküler. Biraz yazıyor. Siliyor. Bir daha yazıyor.

TAŞ OLMAK, SUYA DÖNMEK

İnsan, kendini korumak için duvarlar örer; o duvarlar zamanla onu korumaz, saklar. Bir yerden sonra kim duvarın ardında, kim dışında kalmış, belli olmaz. Belki de hepimiz biraz suya dayanırız ama taşa dönüşürüz sonunda.

MEDCEZİR

Yarın tekrar gideceğini unuturum. Sarılırsın bana. Bütün bedenimi sararsın, ben dans etmeye başlarım içinde. Senin içinde kaybolmanın sarhoşluğu sarar bedenimi. Uyumam bütün gece. Her saniyesini yaşarım varlığının.

DALGALAR, DUVARLAR VE UNUTULMUŞ YOLUN HATIRASI

Devrimci ruhun içinde bile alıngan, kırık bir melankoli vardı. Sanki insanlar mücadele ediyordu ama sonuç alacağına asla inanmıyordu. Otorite devasa bir gölge gibi üzerlerine kapanmıştı ve onlar daha başlamadan yenilmiş hissediyordu.

YENİDEN

Yüzleşirim sandığı ama hâlâ içten içe korktuğunu bildiği acımasız gerçek. Dört duvarın arasında güvendeydi. Kimsenin görmediği, duymadığı, kendisiyle kalışı iyi geliyordu. Bir şekilde evden çıkardı, biliyordu ama ya içindeki duvarlardan? Onları nasıl aşacaktı?

DALGALARIN DUVARA ÇARPTIĞI YER: YARALI AŞKA DAİR UZUN BİR SESSİZLİK

Her çarpış bir iz bırakır; her iz bir dönüşüm. Bazen duvar incelir, bazen dalga yumuşar. Bazen ikisi de toprağa karışır ve yerine bir bahar rüzgârı geçer. Bazen de, bir leylak kokusuyla… Ama mesele bununla bitmiyor. “İnsan biraz da çarptığı duvar kadar kendidir.”

DALGALAR VE DUVARLAR

Odam dar. Tozlu raflar dolu. Örümcek ağlarıyla sarmalanmış kasetler üst üste. Bir rafta kocaman bir deniz kabuğu. Masa ağır. Üstünde yıllardır duran bantlar, tornavidalar, boş fincanlar. Elektrik düğmesine basmadım. Işığı açmadım.

DUVARDAKİ RESİM

Zaman, doğanın içine yayılmış tembellik yapıyordu, bense hâlâ gülümsüyordum ama ciddi çalışıyordum.  Yüzüm bir harita gibidir benim, bakan okuyabilir kaygılarımı da sevincimi de. Çok nadirdir aynı ifadede kalması…

SONBAHARDI

Belki de Gülten Akın haklıdır. Kimsenin küçük şeylerle harcayacak vakti yoktur. Bu, insan bile olsa… Peki neden? Neden küçük şeylerle zaman harcamaktansa büyük denize dalıyor herkes. Denizi, onun hırçın dalgalarını mı küçük görüyor yoksa kendini mi büyük sanıyor?

DALGALAR ALDI GÖTÜRDÜ

Mutluluk yalpalayarak süzülen cılız bir ışık sızıntısı gibi gelir ömrüme… Muhafız gibi kıpırtısız, kaskatı kalın bir perdenin aralığından gelir her zaman. Hırsız gibi sessizce içeriye girmeye uğraşırken kıvrılan, bükülen ve gitgide şevki kırılarak nihayet perdeyi aşan….

DUVAR YAZISI

Nereye, ne kadar akacağım? Nerede, nasıl duracağım. Tarihin mürekkebi bir taraftan akarken bir taraftan durup durmama konusuna kurgulanmıyor mu? Binlerce yıldan bu yana duvarlara kazınıp çizilen medeniyetlerin hikayeleri bize, apaçık değişimi göstermiyor mu?

DENİZ GİBİDİR GÖKYÜZÜ

Bu iki zıtlığın çarpışma noktasında, o kâğıda karalanmış dizeler, tarihi gerçekliğin acısını kabul ederken, edebi gücün sınır tanımazlığını da ilan ediyordu:
Dışarda deli dalgalar…
Gelip duvarları yalar…

ZİNDAN ADASI: İNKAR MI? KOMPLO MU?

Teddy ne kadar yeni bir hikâye inşa etmeye çalışsa da dalgalar onu hep aynı kıyıya -geçmişin gerçeklerine- vuruyor. Bu yalnızca görsel bir şov değil; zihnin, gerçekle hayal arasındaki o kırılgan geçişini de simgeliyor. 

ORTAÇAĞ’IN ORTASINDA BİR ŞEHİR: MDINA

Mdina dalgaların ulaşamadığı bir şehir; denizin ortasında bir ülke, ülkenin ortasında yüksek duvarlarıyla Mdina. Denize tepeden bakan bir duvar şehri aslında; Orta Çağ’dan kalma surlar, labirentler ve taş yapılar arasında.

GÖLGE İNSANLAR

Işık onlar için kazananların sahnesidir. İyiliği, başarıyı, aşkı çoktan kaybetmiş olmanın gölgeler arasında saklanmanın düsturu olduğunu bilirler.